Ένα Νηπιαγωγείο γεμάτο Χαμόγελα... : Η Ελιά και το Λάδι, το υγρό χρυσάφι της Ελλάδας

Ελιά, δέντρο ιερό, καρπός ευλογημένος, εξαιρετικά ωφέλιμος, σύμβολο της ειρήνης, της νίκης, έπαθλο των αθλητών που νικούσαν στους ολυμπιακούς αγώνες στην Αρχαία Ελλάδα, σύμβολο της ευφορίας, της δύναμης, της αφθονίας, της υγείας, μυστικό της ομορφιάς και της μακροζωίας….

Από τα αρχαία χρόνια η ελιά και τα προϊόντα της είχαν ξεχωριστή θέση στην φαρμακευτική και στον καλλωπισμό, βασικό στοιχείο στη μεσογειακή διατροφή, εξαιρετικά ωφέλιμο για τον ερανισμό. Το λάδι έπαιζε πάντα σημαντικό ρόλο στο χριστιανισμό (βάφτιση, ευχέλαιο, καντήλι…)

«Η ελιά στην παράδοση, στην ιστορία, στη διατροφή, στη θρησκεία…»

Η ελιά στη διατροφή μας.

Το τραπέζι της παρεούλας σήμερα στολίστηκε με κλαδιά ελιάς, μοσχομύρισε η τάξη μας Ελλάδα, και ο πίνακας γέμισε με πληροφορίες για την ελιά και το λάδι - το υγρό «χρυσάφι» της Ελλάδας. Ελιές, λάδι, ελαιόψωμα, ελαιοκούλουρα, λαδόψωμο… είχαν την τιμητική τους.

"Μυρίσαμε Ελλάδα" αγγίξαμε, δοκιμάσαμε, γευτήκαμε...

Φάγαμε ελίτσες...

Μπουκίτσες ψωμιού βουτηγμένες σε λάδι...

Φετούλες αλειμμένες με λαδάκι και πασπαλισμένες με ρίγανη και αλάτι όπως έτρωγαν παλιά οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας...

Κουλουράκι με ελιές και ελαιόψωμο…

Διαβάσαμε το «Παραμύθι της Ελιάς» πατήστε εδώ

"Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε μια φτωχογειτονιά ένα φτωχό μα πολύ καλόκαρδο κορίτσι που το έλεγαν Ελιά.

Κάθε μέρα η Ελιά γύριζε τη γειτονιά της, έβλεπε τον κόσμο να ζει φτωχός και δυστυχισμένος και γύριζε στο σπίτι της πολύ στενοχωρημένη.

Κάτι πρέπει να κάνω να τους βοηθήσω, σκεφτόταν. Κι από την άλλη μέρα κιόλας άρχισε. Βγήκε στη γειτονιά, κράτησε τα παιδιά της γειτόνισσας για να πάει να δουλέψει και να μπορεί να φέρει στα παιδιά της λίγο φαΐ.

Μια άλλη μέρα πήγε στη γριούλα που ήταν άρρωστη, της μαγείρεψε, της σκούπισε το σπίτι, την έπλυνε, την ταΐσε. Την άλλη μέρα πάλι έβγαλε τον παράλυτο γέρο με το καρότσι του βόλτα, για να πάρει αέρα και ήλιο.

Τα βράδια γύριζε κατάκοπη, μα ευχαριστημένη που είχε καταφέρει να δώσει λίγη χαρά στους φτωχούς ανθρώπους.

Οι μέρες περνούσαν κι η Ελιά όλο δούλευε, όσο αδυνάτιζε. Μα έβλεπε πως ότι κι αν έκανε, ο κόσμος ήταν πάντα φτωχός και δυστυχισμένος.

Αυτό τη στενοχωρούσε πάρα πολύ κι έτσι στενοχωρημένη κάθισε στην αυλή του σπιτιού της και συλλογιζόταν.

- Τι να κάνω, τι να κάνω. Δεν μπορώ να βλέπω τόση δυστυχία.

Το σπουργίτι που την είδε τόσο στενοχωρημένη - και που την αγαπούσε γιατί κάθε μέρα του έριχνε σπόρους και ψίχουλα - δεν άντεξε και πέταξε βαθιά στο δάσος.

Εκεί βρήκε την καλή νεράιδα και της είπε:

- Τρέξε, καλή νεράιδα, η Ελιά είναι πολύ στενοχωρημένη, χλωμή κι αδύνατη.

Η καλή νεράιδα ανήσυχη έτρεξε στην αυλή της Ελιάς και τη ρώτησε:

- Τι έχεις, Ελιά μου, κι είσαι τόσο λυπημένη;

- Αχ, καλή μου νεράιδα. Δεν μπορώ να βλέπω τόση φτώχεια και δυστυχία γύρω μου.

- Και τι θέλεις, δηλαδή;

- θέλω να τους γίνω χρήσιμη, θέλω να τους προσφέρω κάτι πολύτιμο που να τους δώσει ζωή και χαρά.

-Το θέλεις αλήθεια τόσο πολύ;

- Και βέβαια το θέλω, δε βλέπεις πως έλιωσα από τη στενοχώρια μου;

- Τότε σταμάτησε να στενοχωριέσαι, θα σε κάνω αυτό που θέλεις. Και τσουπ! την άγγιξε με το ραβδάκι της κι αμέσως η Ελιά έγινε ένα μεγάλο δέντρο, που έβγαλε φύλλα, λουλουδάκια άσπρα, που έγιναν ελιές πράσινες, μωβ, μαύρες.

Έπεσαν στη γη, τα κουκούτσια φύτρωσαν, έγιναν δεντράκια και σχημάτισαν ένα μεγάλο ελαιώνα.

Ήρθαν οι γείτονες, μάζεψαν τις ελιές, έβγαλαν λάδι, έφαγαν, χόρτασαν, ρόδισαν τα μαγουλά τους, ζωήρεψαν κι άρχισαν να χαμογελούν και να ζουν ευτυχισμένοι.

Για να ευχαριστήσουν την ελιά και να της δείξουν την αγάπη τους, πήραν το λάδι τους, το έβαλαν στο καντήλι, για να θυμίζουν στην Παναγιά και στο Χριστό, την καλοσύνη της ελιάς και την αγάπη της για τον κόσμο.

Κι η Παναγιά με τη σειρά της την ευλόγησε. Κι ο Χριστός κάτω απ' την ελιά ήρθε και ξεκουράστηκε.

Κι εκείνη καμάρωνε ευχαριστημένη στη μέση στον ελαιώνα και φρόντιζε, όταν έρχονται οι άνθρωποι να τη μαζέψουν να 'ναι γεμάτη ελιές, να χορταίνουν οι φτωχοί, και να φωτίζονται απ' τις καντήλες όλες οι εκκλησιές."

Πηγή: Εδώ

Ζωγραφίσαμε Εντυπώσεις και φτιάξαμε το κλαδί ελιάς με κολάζ

Λαδοκούλουρα από τα χεράκια μας

Η τάξη μοσχομύρισε λαδάκι! Λαδοκούλουρα από τα χεράκια μας!

"Με τα δυο χεράκια,

πλάθω λαδοκουλουράκια

ο φούρνος θα τα ψήσει

η τάξη θα μοσχομυρίσει"

Λαδάκι, ζαχαρίτσα

αλευράκι και χυμό

τα ζυμώνω με αγάπη

φτιάχνω λαδοκούλουρα ένα σωρό!

Πω πω πω, τι μυρωδιά!

πω πω πω, τι νοστιμιά!

δοκιμάζω λίγο λίγο

παίρνω κι ένα πριν να φύγω.

Παρακολουθήστε πατώντας επάνω το video με την διαδικασία

Ζωγραφίζουμε την εκτέλεση - Ξεφυλλίστε το άλμπουμ

Customize a slideshow design

Η ελιά στο Χριστιανισμό

Η εκκλησία μας χρησιμοποιεί το λάδι σε τρία μυστήρια: τη βάφτιση, το ευχέλαιο, το χρίσμα, Ανάψαμε το καντηλάκι μας μπροστά στην εικόνα της Παναγίας! Παρατηρήσαμε ότι το λάδι στο ποτηράκι επιπλέει στο νερό μέσα στο καντηλάκι μας αλλά και ο φελλός που έχει το φιτίλι.

Σύμφωνα με την Παλιά Διαθήκη μετά τον κατακλυσμό του Νώε, ένα περιστέρι με κλαδί ελιάς σήμαινε το ξεκίνημα της νέας ζωής.

Ζωγραφίσαμε την κιβωτό του Νώε...

Ξεφυλλίστε το άλμπουμ για να δείτε τις ζωγραφιές μας.

Digital slideshow personalized with Smilebox

ΜΙΑ ΓΕΡΙΚΗ ΕΛΙΑ ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

o μικρό αυτό λαϊκό παραμύθι συνδέει άρρηκτα τη θρησκεία μας , το Χριστό, με το αγαπημένο δέντρο των Ελλήνων, την ελιά.

Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση τη βραδιά που γεννήθηκε ο Χριστός έκανε πολύ κρύο Η σπηλιά ήταν παγωμένη και τα ζωντανά ανάπνεαν βαριά για να ζεστάνουν με τα χνότα τους το μωρό. Η Παναγία δεν ήξερε τι να κάνει…

Το βράδυ που γεννήθηκε ο Χριστός έκανε πολύ κρύο. Η σπηλιά ήταν κρύα και η Παναγία δεν ήξερε τι να κάνει. Τότε ο Ιωσήφ σκέφτηκε να ανάψει φωτιά για να ζεσταθούν λίγο, μα δεν έβρισκε πουθενά ξύλα. Βγαίνει έξω από τη σπηλιά, κάνει μια βόλτα, μα τίποτα. Ξαναμπαίνει πάλι μέσα, παίρνει λίγα άχυρα από τη φάτνη και ανάβει φωτιά. Μόλις τα είδε η Παναγία δάκρυσε και είπε να είναι πάντα χρυσά.

Όμως ύστερα από λίγο τα άχυρα έσβησαν. Η σπηλιά ξαναπάγωσε. Βγήκε πάλι ο Ιωσήφ και τα πόδια του μπερδεύτηκαν σ’ ένα ξερό κλαδί. Ήταν δεντρολίβανο. Ο Ιωσήφ το άναψε και η Παναγία ευχήθηκε να μοσχομυρίζει και να στολίζει τις εικόνες των Αγίων. Μα η φωτιά κράτησε λίγο και η παγωνιά δυνάμωσε.

Τότε ο Ιωσήφ άκουσε μέσα από το σακούλι του φωνές που του έλεγαν: Πήγαινε Ιωσήφ στη μάνα μας την ελιά, πάνω απ’ τη σπηλιά και πες της πως κινδυνεύει ο Χριστός. Θα στενοχωρηθεί πολύ που το ξέραμε και δεν της είπαμε τίποτα. Ήταν μια χούφτα ελιές που τις είχε φυλάξει μαζί με λίγο ψωμί για ώρα ανάγκης.

Ο Ιωσήφ πήγε στην ελιά και εκείνη άρχισε να σπάει κομμάτια ξύλου από το γέρικο κορμό της και να τα σπρώχνει προς την είσοδο της σπηλιάς. Όλη τη νύχτα έκαιγε η φωτιά και η ζεστασιά απλώθηκε γύρω από τον νεογέννητο Χριστό.

Το πρωί το δέντρο δεν υπήρχε παρά μόνο ένα κούτσουρο ρίζας. Όταν το είδε η Παναγία δάκρυσε, έσκυψε, το χάιδεψε και είπε. Την ευχή μου να ’χεις και να μην ξεραίνεσαι ποτέ. Το λάδι σου να τρέφει και να φωτίζει τους ανθρώπους. Το βράδυ να φωτίζεις το καντήλι του Χριστού.Έτσι κι έγινε. Μέχρι το βράδυ η ελιά ξανάγινε μεγάλη όπως ήταν πριν. Από τότε η ελιά δε γερνά. Ξεραίνεται, μα από τις ρίζες της ξαναβλασταίνει και ξανανιώνει.

Πηγή: Εδώ

Στο όρος των Ελαιών προσευχήθηκε ο Ιησούς πριν τον σταυρώσουν.

Η ελιά στην ιστορία.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, η πόλη των Αθηνών πήρε το όνομά της από τον αγώνα που διεξήχθη ανάμεσα στη θεά Αθηνά και τον Ποσειδώνα... Ο Ποσειδώνας με την τρίαινά του έδωσε ένα δυνατό χτύπημα στο έδαφος. Από εκεί ξεπήδησε ένα κύμα αλμυρού νερού, που σχημάτισε μια μικρή λίμνη... Η θεά Αθηνά φυτεύει την πρώτη ελιά στην Ακρόπολη. Δέντρο πολύ χρήσιμο, καθώς θα παρείχε στους κατοίκους τροφή, λάδι και ξυλεία. Έτσι, η πόλη τελικά, με ομόφωνη απόφαση ονομάστηκε «Αθήνα», προς τιμήν της θεάς της σοφίας....

Η ελιά στην τέχνη

"Λιομάζωμα" πίνακας του Θεόφιλου

Παρατηρούμε και σχολιάζουμε τον πίνακα.

Τα χρώματά του, τον καιρό, την εποχή, τον τόπο, μετράμε τα άτομα, περιγράφουμε την έκφραση των προσώπων, το ντύσιμο των ανθρώπων, τα εργαλεία που χρησιμοποιούν...
Αναπαράσταση του πίνακα!